Forum stron o Galactick Football

Faelivrin

Opowiadanie napisane dla Repś. Zamieszczone na prośbę jej i Mil.
Tematyka potterowska (bo się Repsiakowi zachciało Remuska). Na razie prolog i rozdział pierwszy.
Indżoj.

Prolog

The fullmon rise above me
Enlightening my realm in a silvery glow
Yet the shadows crawl beneath my storming sky
Guarding treasures from forbidden light*

Pogrzeby mają to do siebie, że o ile przed nimi człowiek jeszcze się jakoś trzyma, to może mieć pewność, że przed upływem dwunastu godzin od rozpoczęcia uroczystości pęknie. Dokładny czas zależy od człowieka – jego silnej woli, wytrzymałości psychicznej i doświadczenia życiowego. Oraz oczywiście od tego, kim był dla nas zmarły.
Z silną wolą i psychiką nigdy nie miałem problemów. Życie też doświadczyło mnie nieźle, przeżyłem wojnę i prześladowania. Grzebałem bliskie mi osoby – rodziców, obie siostry (jeśli wierzyć, że te zmasakrowane zwłoki należały do Tiger), żonę, przyjaciół... Jednakże patrząc, jak kamień zakrywa symboliczną urnę poświęconą ostatniej przyjaznej mi duszy, która pozostała na tym świecie, poczułem dziwne ukłucie w sercu oraz wilgoć pod powiekami. A po chwili do Smutku – anemicznej nimfy o białych jak mleko włosach, dołączyła Rezygnacja – uczucie, którego zwykle nie doznawałem. Poczułem jej ciężką dłoń z ołowiu głaszczącą mnie po głowie i gorący oddech wysuszający łzy.
Gdy zamurowano już kryptę, rozejrzałem się wokół, przyglądając się moim towarzyszom. Wiele zamglonych par oczu wpatrzonych tępo w nagrobek. Błękitna rezygnacja starca, zieleń determinacji oraz… Para czarnych onyksowych sztyletów zwróciła się w moją stronę i wbiła w źrenice. Usłyszałem krzyk bólu i samotności gdzieś w głębi mego umysłu.
Prawie zapomniałem, jak to jest. Jednakże Pani nadal mnie pamiętała. Spadając, czułem jej niemal namacalną obecność. Przymknąłem oczy z nadzieją, że ją znowu ujrzę. Jednakże łaska nie została mi dana. Za dużo wody upłynęło w Lete, żeby Strażnicy pozwoli mi przekroczyć wrota Pałacu. Widziałem tylko jej rozmazaną sylwetkę poprzez ścianę wody.
Znowu spadałem, ale nie czułem lęku. Nie pierwszy i zapewne nie ostatni raz. Wszystko było dziwnie znajome – począwszy od pustki wokół, poprzez rozpaczliwy opór Duszy, próbującej zatrzymać intruza, a skończywszy na wszechobecnej muzyce – która choć za każdym razem inna, zawsze miała ten sam przekaz.
Zasłuchany w coraz mocniejsze głosy nimf i coraz dzikszą melodię harfy, zapomniałem, że w końcu będę musiał się zatrzymać. Upadek bolał. Wstałem, przeklinając siebie, że znowu dałem się potłuc.
I zobaczyłem komnatę, wykutą w litej, czarnej skale. Przez niewielkie, zakratowane okno bojaźliwie wpadały promyki księżycowego światła. Słyszałem morskie bałwany, rozbijające się o ciemną ścianę, czułem szczypiący zapach soli. Na zimnej posadzce leżała kobieca postać o splątanych brązowych włosach i drobnych białych stopach, ubrana w zaplamioną suknię. Sprawiała wrażenie martwej, jednakże poprzez plątaninę zmatowiałych pukli na jej głowie widziałem parę oczu koloru pochmurnego nieba, rozglądającą się z przerażeniem po pomieszczeniu.
Po chwili obraz zniknął, a pojawiła się olbrzymia pusta przestrzeń; byłem sam na sam z Naturą. Obok mnie mignęły sylwetki dwóch dziewczyn, trzymających się za ręce i uciekających przed olbrzymim czarnym krukiem, którego skrzydła przysłoniły niebo.
Upadek bolał, jak zwykle. Znowu patrzyłem w pustkę czarnych oczu stojącego przede mną mężczyzny.
Szata Severusa powiewała na wietrze, gdy odchodził z cmentarza. Jeszcze długo na horyzoncie mogłem dostrzec wyprostowaną sylwetkę Mistrza Eliksirów.
Ale nadal widzę ból w oczach Joan Black.

* Emperor - 'Ye Entrancemperium'

Pełnia księżyca wznosi się nade mną
Rozświetlając moje królestwo srebrnym blaskiem
Cienie pełzają pod sztormowym niebem
Strzeżąc skarby od zakazanego światła

Akt I - Powrót do Domu

Część I – Oczy koloru pochmurnego nieba

Cold was my soul
Untold was the pain
I faced when you left me
A rose in the rain
So I swore to the razor
That never, enchained
Would your dark nails of faith
Be pushed through my veins again*

W pokoju było ciemno, grube zasłony nie przepuszczały promieni słonecznych. W pokoju unosił się odór stęchłego powietrza, meble zarosły kurzem.
Samotny promyk światła przedarł się przez szparę między storami i cudem rozproszył półmrok. Zabłysnął najpierw na szklance, a potem na butelce wypełnionej bursztynową cieczą. W końcu dotarł do stojącego na biurku zdjęcia.
Słońce znowu pieściło twoją twarz.
Moje życie obróciło się o sto osiemdziesiąt stopni. Tylko alkohol pozostał ten sam.
Pamiętam Cię, jak w obłokach papierosowej mgły siedziałaś mi na kolanach i szeptałaś do ucha słodkie słówka. Czułem twój słodki ciężar na nogach, twój oddech na mojej szyi. Pachniałaś lawendą i wódką. Przeczesywałaś bladymi palcami moje włosy, które tak kontrastowały z barwą twojej skóry. Moja piękna.
Byliśmy sami nawet w tłumie, para kochanków na krańcach wyobraźni. Młodzi, radośni, zakochani? No cóż... Na pewno całkowicie amoralni. I pijani. Własnym szczęściem i tanim alkoholem.
Pamiętam każdy szczegół twojej twarzy, każdy detal twojego ciała. Ruch, którym odgarniałaś mokre włosy z twarzy. Sarkastyczny uśmieszek, którym częstowałaś prawie każdego. Twoje stopy, wybijające dziki rytm na stole, z którego kopniakiem sprzątnęłaś talerze.
Byłaś taka piękna...
Rozmyślania przerwało mi pukanie do drzwi. Zakląłem pod nosem. Nienawidziłem niezapowiedzianych gości. Zresztą zapowiedzianych też nie. Goście oznaczali kłopoty.
Ale było mi już wszystko jedno.
– Proszę – zawołałem w stronę drzwi, opierając się o niedbale tyłem o blat biurka i przybierając jak najbardziej obojętny wyraz twarzy. Nie miałem pojęcia, kto jest po drugiej stronie, ale podejrzewałem najgorsze.
Drzwi otworzyły się lekko, człowiek prześlizgnął się przez szparę, po czym zatrzasnął cicho za sobą wierzeje i oparł o nie plecami. A potem spojrzał mi w oczy.
Jakże obce były to oczy i jednocześnie jakże znajome! Patrzyły na mnie z rezygnacją. Z bólem. Paliło mnie to spojrzenie, wdzierało się na dno duszy i przypalało ją świętym ogniem. Miałem ochotę zawyć jak ranny pies, upaść na kolana i błagać o... Właśnie, o co? O śmierć? Wybaczenie? Nie wiedziałem.
Znałem ten wzrok, choć należał do kogoś innego. Do kogoś, kto od dawna nie żyje.
Oczy barwy pochmurnego nieba.
– Czego chcesz? – szepnąłem, opuszczając wzrok. Głos mi drżał, mimo że próbowałem mu nadać zwyczajowy ton pogardy i opanowania.
Uśmiechnął się smutno.
– Nie musisz przede mną grać – powiedział łagodnie. – Bo i tak ci się to nie uda.
Coś we mnie pękło. Za dużo wydarzeń na dziś, za dużo alkoholu we krwi. Miałem ochotę wtulić się w niego i rozpłakać. Zawsze był Aniołem, ziemskim Rafaelem. I za to go nienawidziłem. Głównie za to.
– Po co tu przyszedłeś? – wychrypiałem, hamując odruchy serca.
Wróg jest wrogiem. I zawsze nim będzie.
– Wiesz dobrze, po co – uśmiechnął się smutno. – Chyba nie będziesz udawał, że nic dziś nie zaszło.
Po raz pierwszy dostrzegłem zmęczenie na jego twarzy. Anioł przygasł, został tylko szary pielgrzym. Zabolało mnie to, ale i otrzeźwiło.
– Pogrzebaliśmy tego pieprzonego kundla – rozsiadłem się za biurkiem, nalałem whisky i zarzuciłem nogi na blat. Upiłem łyk trunku. – Usiądź. I napij się. Dobrze ci to zrobi – uśmiechnąłem się ironicznie.
Nie usiadł. Ani się nie napił. Zmarszczył brwi, ale stał jak wcześniej, oparty o drzwi i patrzył na mnie tym palącym wzrokiem.
– To czemu pijesz Krogulcze? – zapytał cicho, ale jego słowa były dla mnie jak bicz.
Skąd...?
– Czemu topisz smutki w whisky? – mówił szybko, napastliwie. Skrzyżował ręce na piersi. – Czemu siedzisz tu sam, czemu nie jesteś na stypie? Czemu nie czytasz, nie pracujesz? Tylko siedzisz tu sam... Obaj wiemy co się dziś stało, Krogulcze. I wydawało mi się, że będziesz chciał ze mną porozmawiać. Albo przynajmniej się na mnie wyżyć, do czego masz pełne prawo.
Znałem ten głos i ten ton. Przez chwilę wydawało mi się, że to ktoś inny stoi przede mną i że to ktoś inny mnie oskarża. Ale to było tylko złudzenie.
Oczy koloru pochmurnego nieba.
– Nie – wychrypiałem. – To nie była twoja wina. To ja nie zabezpieczyłem swojego umysłu tak jak powinienem. Byłem nieostrożny. Chociaż nie podejrzewałem, że ktoś z was znajdzie się na pogrzebie – mój głos odzyskał dawny tembr i odważyłem się podnieść wzrok i spojrzeć mu w oczy.
Oczy koloru pochmurnego nieba.
Westchnął głośno. Podszedł do okna i odsłonił zasłony. Stał tak kilka minut w ciszy. Zdjąłem nogi z biurka i wpatrywałem się w niego w napięciu.
– Byłem – gdy przemówił, podskoczyłem jak oparzony. – Byłem jednym z nich. Teraz już nie jestem. Mało nas... ich zostało. Naprawdę mało – szepnął do siebie, ale na tyle głośno, że usłyszałem.
Kolejna chwila ciszy.
A potem jakby przypomniał sobie o mojej obecności. Obrócił się w moją stronę z tym samym wyrazem rezygnacji na twarzy.
– Było, minęło – westchnął. – Nie ma o czym mówić.
– Ona się o ciebie upomni – przerwałem mu. – Ona nigdy nie zapomina. Powinieneś o tym pamiętać.
Kolejny smutny uśmiech.
– Wiem o tym – odgarnął z oczu kosmyk włosów. – Nigdy na to nie liczyłem. Jestem głupcem, ale nie aż takim.
– Przegrasz – syknąłem.
– A o ciebie przeszłość się nie upomina? – spojrzał na mnie zdumiony. – Nie mów mi, że ty, Krogulcze, nie znasz demonów przeszłości, bo w to nigdy nie uwierzę.
Uśmiechnąłem się ponuro i spojrzałem na twoje zdjęcie, Najdroższa. Jego wzrok powędrował za moim. Szybkim, wojskowym krokiem podszedł do biurka i wziął delikatnie fotografię do ręki. Przyglądał ci się chwilę z łagodnym, smutnym uśmiechem na ustach.
– Niektóre rany nigdy się nie goją... – spojrzał na mnie, a jego wzrok ponownie wdarł się do mojej duszy. Poczułem słodki zapach jaśminu, który jednak szybko zniknął. Znowu byłem w swoim gabinecie.
– Wybacz, czasem tracę nad tym kontrolę – podał mi whisky.
Lekceważąc zasady dobrego wychowania, pociągnąłem spory łyk z butelki. Moje serce biło jak oszalałe, jak wróbel uwięziony w za ciasnej klatce. Świat wirował mi przed oczami.
Dzisiejszy dzień zdecydowanie nie należał do udanych.
– Czyż to nie jest śmieszne? – ukryłem twarz w dłoniach. – Jedno spojrzenie, jedno Jej zaklęcie i już nie jestem sobą – podniosłem nagle głowę i spojrzałem mu w oczy, starając się wykrzesać choć iskierkę gniewu i nienawiści. – Czyż nie jesteśmy tak żałośni, że aż śmieszni? Przez całe życie marionetki – wstałem i zacząłem chodzić wzburzony po pokoju. – Ty, zabawka w Jej rękach praktycznie od urodzenia po śmierć. Nawet teraz tobą steruje – zatrzymałem się na chwilę. – A ja? Nienawidzę cię, a rozmawiam z tobą jak z przyjacielem, a wszystko dlatego, że Ona miała kaprys. Czyż to nie jest żałosne? – zadrwiłem. – A potem wszystko będzie po staremu...
– Nie – przerwał mi. – Nie będzie. Wiesz już, kim jestem. Albo raczej – kim byłem. Poza tym, Pani cię widziała. Myślisz, że zostawi cię w spokoju? Teraz ty się mylisz, Krogulcze – powiedział gniewnie. Miał ogień w oczach. – Nic już nie będzie takie jak przedtem.
Otworzył drzwi, rzucił mi ostatnie spojrzenie i wyszedł.
Promienie słońca dalej pieściły twoją twarz.
Oczy barwy pochmurnego nieba.

*Cradle of Filth "Nymphetamine"
Tłumaczenie oczywiście zerżnięte z neta, sama nie jestem zbyt chora
Moja dusza była zimna
Ból był niewypowiedziany
Przeciwstawiłam się, kiedy zostawiłeś mi
Różę w deszczu....
Przeklinałam więc ostrze,
Nigdy nie uwiązaną na łancuchu
Czy twoje czarne paznokcie wiary mogą
Być przepchnięte przez moje żyły raz jeszcze?

repsia

No dobrze... Jak tak to czytałam i czytałam to doszłam do wniosku, że byłby z tego dobry film.

Ritsuko

Zgadzam się z Repś byłby niezły film, tylko jak te wszystkie uczucia pokazać...

Też nie pałam miłością do pamiętników wogóle narracji w osobie pierwszej ale to mnie zaciekawiło, mam nadzieje, że dalsze części nie będą smętne/ Ale cóż co bardziej ukarze świat bohatera jak nie uczucia ?
Mi się akurta troche humor popsuł, to znaczy przestałabym być nieprzyzwoicie szczęśliwa, zaczęłam się zastanawiać nad tymi nie wiem czy świadomymi aluzjami...

W każdym razie, dobrze napisane.
Różnież życze weny i pozdrawiam
Ritsuko

falka

zainteresował mnie tytuł ogólnie:pp

naturalnie nawiązania do hp, no tak, co trochę kontrastuje z aż tak mrocznym klimatem, jaki rozpoczyna opowiadanie.

1 osobowa narracja bardzo boli.

piękna stylistyka, narpawdę Smile

tylko mi się wydają zachowania bohaterów trochę dziwne i nieadekwatne do sytuacji, tego co się dzieję, ale mogę mieć zwiechę:pp

ogólnie daje rade;]

Faelivrin

repsia